Vanaf de vroegste Leica camera’s was er een zonnekap beschikbaar.
In die tijd nog belangrijker dan nu omdat de lenzen erg gevoelig waren voor verstrooiing en overstraling. Dit kwam door de gebruikte glassoorten en doordat de lenzen nog niet gecoat waren.
Voor de Elmar 1:3.5 5cm zie Leica weetje 1 zijn meerdere soorten zonnekappen gemaakt (allen met het telegram woord FISON). De eerste (zie afbeelding) hadden een vierkante uitsnede aan de voorkant die overeenkwam met het kleinbeeldformaat op de film. Op zichzelf een optimale afdekking, maar in de praktijk erg onhandig. Bij het instellen van de afstand draaide de voorkant van de lens namelijk mee. En dan kwam de rechthoekige uitsnede op schuin of helemaal verticaal voor de lens te zitten. Dan moest je de zonnekap weer rechtzetten, met het risico, dat je de afstandsinstelling verdraaide. En dan kon je weer van voren af aan beginnen.
Al vrij snel rond 1930 werd de rechthoekige uitsnede losgelaten en had de kap een geheel ronde opening (foto links onder). De eerste exemplaren waren zwart en je schoof ze op de lens. Later kwamen ze met een klemschroef en werden ook chromen uitvoeringen gemaakt (foto midden onder) .
In 1931 kwam Leitz met de Hektor 1:9 7,3 cm lens. Deze kwam standaard met een zonnekap. Als je de lens niet gebruikte kon je de zonnekap omgekeerd op de lens zetten en afdekken met een lensdop. Een principe dat we tegenwoordig veel terugzien bij Leitz lenzen maar ook bij andere merken (foto rechts boven).
Al in de dertiger jaren kwam Leitz met de FIKUS. Een verstelbare zonnekap voor 5, 9 en 13,5 cm. (foto midden boven).
Een bijzonder exemplaar is nog de plat inklapbare zonnekap voor de 5cm Summitar (SOOPD) en de 5 cm Summicron. Een vrij lomp ding dat een belangrijk deel van het zicht door de meetzoeker wegnam (foto links boven).
Zoals je in Leica weetje 1 kunt zien moet het diafgrama van de Elmar 5cm aan de voorkant van de lens versteld worden. Dat was sowieso onhandig, want je nagel kon eenvoudig afbreken bij het verstellen van het diafragma, maar ook als er een filter op de lens zat moest je die er eerst afschroeven voordat je het diafragma kon verstellen. Daarna de filter er weer op en je was veel tijd kwijt. Pas 25 jaar na de introductie van de Elmar lens kwam Leitz met een oplossing in de vorm van een gecombineerde zonnekap en externe diafragmaverstelring (VALOO) Foto rechtsonder).
